حضرت سيّد الشّهداء (ع) چنين فرمود: تدريس و تدرّس علم، پيوند معرفت است، و درازاي مدّت تجربه موجب زيادي عقل است. و شرف انسان تقواي اوست. و قناعت پيشگي، راحت بدن است. و كسيكه تو را دوست دارد از ناشايستگي تو را منع مي‌كند؛ و كسيكه تو را دشمن دارد تو را بكار زشت ترغيب مي‌نمايد.
حضرت فرمودند: بپرهيز از انجام كاري كه موجب پوزش و عذرخواهي تو گردد؛ مؤمن كسي است كه بدي نمي‌كند و عذرخواهي نيز نمي‌نمايد، و امّا منافق كسي است كه هر روز بدي مي‌كند و سپس پوزش مي‌طلبد.
و به فرزندش حضرت سجّاد(ع)، چنين پند مي‌دهد: اي نور ديده من! بپرهيز از ستم بر كسي كه غير از خداوند جلَّ و عزّ يار و ياوري ندارد.
اي مردم! بدرستيكه خداوند خلق خود را نيافريده است، مگر از براي آنكه به او معرفت و شناسائي پيدا كنند.
پس زمانيكه او را بشناسند، در مقام بندگي و عبوديّت او برمي‌آيند؛ و به واسطه عبادت و بندگي او از عبادت و بندگي غير او از جميع ما سِوي مُستغني مي‌گردند.
در اينحال مردي گفت: اي پسر رسول خدا! معرفت خداوند عزّوجلّ چيست؟
حضرت فرمود: معرفت و شناخت اهل هر زمان، امام خود را كه واجب است از او اطاعت و پيروي نمايند
پخش آنلاین مداحی » فعال سازی